Hadden onze ouders invloed op de problemen met ons lichaamsbeeld?

Ons hele leven hebben we geleid om te geloven onze ouders hebben superkrachten , totdat we ons op een dag realiseren dat ze slechts een oudere versie van ons zijn - gewone stervelingen. Hoewel het opvoeden van gelukkige, goed afgeronde kinderen terwijl je ook probeert je eigen leven, carrière en relaties in stand te houden, verdomd spectaculair lijkt. Onze problemen zijn inherent hun problemen, en hun bagage kan de onze worden.





Als iemand die worstelt met een eetstoornis (en de daaropvolgende gevolgen) gedurende een derde van mijn leven, vraag ik me vaak af welke rol moeders spelen bij problemen met het lichaamsbeeld. Is er iets dat mijn eigen moeder heeft gedaan waarvan ik concreet kan zeggen dat het een verschil heeft gemaakt? Ik weet het niet zeker. Het is moeilijk om iets tastbaars te vinden binnen een onderwerp dat zo intrinsiek duister is. Ik besprak juist dit onderwerp met andere vrouwen om te zien of het voor nieuwe duidelijkheid zorgde.

Hieronder geven acht vrouwen hun mening.

Lichaamsbeeld

@koninklijkhuis

Jamie

'Lichaamsbeeld' heeft veel invloed uitgeoefend in mijn leven. Ik gebruik het woord hanteren omdat veel van de connotaties die met die twee kleine woorden samenhangen - gedachten, diëten, gewoonten, stigma's - een aanzienlijke mate van controle hebben uitgeoefend. En tot voor kort zat ik zeker niet op de bestuurdersstoel. Bovendien zijn er, eerlijk gezegd, sommige dagen dat ik toch besluit om mezelf in plaats daarvan op de achterbank vast te maken.

'Toen ik opgroeide, waren mijn beide ouders zeer gezondheidsbewust. Terwijl sommige kinderen goudvissen, fruitsnacks en lunchables in hun rugzakken hadden, mijn moeder pakte dingen in als sandwiches gemaakt met lijnbrood, groenten en biologische yoghurt of sojamelk ​Dit was niet erg (en tegenwoordig is het eigenlijk iets waar ik best dankbaar voor ben!), Maar in die tijd voelde ik me altijd een uitbijter vanwege het voedsel dat ik at. Toen ik opgroeide, voelde de benadering van voeding erg zwart en wit, wat als kind leek vertalen als strikt 'goed' of 'slecht'.

'Terugkijken, Ik denk dat ik op zeer jonge leeftijd een zeer disfunctionele relatie met eten heb ontwikkeld ​Bovendien experimenteerde mijn moeder altijd met diëten en probeerde ze af te vallen. We hebben het nooit echt gehad over lichaamsbeeld of haar dieet en lichaamsbeweging, maar Ik heb het zeker opgemerkt negatief lichaamsbeeld manifest - zonder enige vorm van verhaal om me te helpen het te begrijpen ​Ik zou kijken hoe mijn moeder (die eerlijk gezegd de aardigste, zachtste en meest stralend mooie vrouw is die ik ken) zichzelf in elkaar sloeg terwijl ze probeerde die paar laatste kilo's kwijt te raken of in die van een oude spijkerbroek te passen.Ik denk dat ik van nature een positief lichaamsbeeld begon te begrijpen als iets dat moest worden bereikt. Iets dat plaagde en plaagde maar nooit was werkelijk haalbaar. Want als de vrouw aan wie ik dacht dat Supermom was, het niet kon hebben, wie zou dat dan wel kunnen?

'Toen ik in mijn onderbouw van de middelbare school een eetstoornis kreeg, moest ik terug naar de tekentafel. Terwijl ik door verschillende behandelingsniveaus ging, hadden mijn moeder en ik eindelijk die gesprekken die we nooit hadden gehad toen ik jonger was, en tegelijkertijd moesten we allebei de zijwieltjes weer opzetten. Wat, eerlijk gezegd, een ongelooflijk rauwe ervaring was. Nooit in een miljoen jaar zou ik mijn moeder de schuld geven van mijn eetstoornis, en haar steun, liefde en geduld waren absoluut cruciaal voor mijn herstel, maar ik denk wel dat ik open gesprekken met je dochter heb - en een zeker besef heb van wat ze zouden kunnen observeren, en hoe de buiten wereld zal valideren en uitleggen voor jou- is essentieel.

'Nadat ik met mijn moeder had gesproken, weet ik dat ze open zou hebben gestaan ​​voor het voeren van deze gesprekken (vooral als ze een idee had van mijn toekomstige worstelingen), maar het was gewoon een soort van onuitgesproken ding. Volgens het universum was alles wat ze deed de norm ​Dus het was bijna zo van: waarom zou je erover praten of het uitleggen? '

Nadat ik met mijn moeder had gesproken, weet ik dat ze open zou hebben gestaan ​​voor het voeren van deze gesprekken (vooral als ze een idee had van mijn toekomstige worstelingen), maar het was gewoon een soort van onuitgesproken ding.

Bailey

'Ik ben opgegroeid in een superondersteunende eenouderomgeving (mijn moeder is maatschappelijk werker als dat je een idee geeft). Ik vroeg haar hoe we het hadden over lichaamsbeeld en hoe ze zo'n positieve omgeving creëerde, en ze zei dat we samen knutselen zouden doen, omdat we dan vrijuit konden praten in plaats van het gesprek te forceren ​Ze zei ook (letterlijk kopiëren en plakken van een tekst die ze me zojuist heeft gestuurd): 'Je was ook heel intens / vastberaden toen je eenmaal iets had besloten - zoals vegetariër zijn! In plaats van het af te sluiten, zei ik je er meer over te leren - en je hebt ongeveer een jaar besteed aan het leren tellen van eiwitten en dergelijke - dus [wilden we allemaal] iemands eigen pad respecteren. ''

Anna

'Mijn moeder was altijd heel vooruitstrevend met haar gedachten over mijn lichaam - misschien te vooruitstrevend. In de Chinese cultuur praten mensen veel openlijker over lichamen - het is niet ongebruikelijk dat een familievriend terloops commentaar geeft op je gewicht of om u te vertellen dat het lijkt alsof u bent afgevallen; dat soort opmerkingen wordt opgevat als een compliment, zoiets als zeggen: 'Je ziet er vandaag heel mooi uit' (tenzij ze suggereren dat je eruitziet te mager, in welk geval het een belediging is - ik weet het, het wordt ingewikkeld).

'Mijn moeder maakte haar mening over mijn lichaam heel duidelijk toen ik opgroeide en zei terloops dingen als' Je ziet eruit alsof je aan gekomen 'of' Je ziet er te mager uit - je moet meer eten. ' Het heeft me nooit doen worstelen met mijn lichaamsbeeld, maar het maakte het zeker niet gemakkelijker, vooral niet als tiener. Ik wist echter dat het van een goede plek kwam, en dat als ik met mijn lichaam zou worstelen, zij de eerste zou zijn die me opbouwde. Ik denk dat ik mijn mening waarschijnlijk voor mezelf zal houden als / als ik ooit een dochter heb, maar wees er om haar te steunen als ik haar zie worstelen. '

Lilah

Mijn vader is altijd geobsedeerd geweest door mijn gewicht, wat ironisch is als iemand met zakjes fastfood op de bodem van zijn auto verkreukeld zit en wiens dagelijkse wateropname via Corona komt. ​Elke keer dat ik thuiskwam van de universiteit of voor een bezoek na mijn afstuderen, vroeg hij of ik op gewicht bleef, en als het leek alsof ik was aangekomen, zou hij reageren. Mijn vader is van nature een personage, dus ik heb het nooit te veel ter harte genomen, maar toen ik stopte en er achteraf over nadacht, realiseerde ik me hoe stom het was, en ik vroeg me af hoe Ik keek.

'Het baken van licht in deze situatie is mijn moeder, die mij altijd heeft verdedigd. Ze heeft nooit een keer gereageerd op mijn gewicht en komt voor me op als / wanneer hij een hatelijke opmerking maakt. In de afgelopen jaren zijn alle grapjes die mijn vader qua gewicht heeft gemaakt, overgegaan in hem die vraagt ​​of ik aan het sporten ben, omdat hij zich zorgen maakt over het aantal uren dat ik op een dag zit. Ik denk dat hij eindelijk de woorden heeft gevonden om het punt over te brengen dat hij altijd al had willen maken met behulp van de redenering van mijn moeder. Het is voor hem ook een les geweest om over een gevoelig onderwerp te praten. '

Jane

'In de kielzog van mijn eetstoornis , Ik voel me zeker nog steeds erg in conflict over de rol van mijn moeder in mijn waargenomen lichaamsbeeld. Voor alle duidelijkheid, zelfs als ik de dingen achteraf misschien anders had gedaan, leef ik nu volledig in haar mee: Tenzij je iemand schaamteloos triggert om hem te triggeren, is er geen 'juiste' manier om het onderwerp aan te snijden ​Het lijkt misschien voor de hand liggend, maar het kan nog steeds misgaan. Door mijn eigen ervaring weet ik dat eetstoornissen zoveel meer zijn dan er op een bepaalde manier uitzien. Vaker wel dan niet, zijn ze het resultaat van diepgewortelde pijn die helemaal niets met lichamelijkheid te maken heeft ​terwijl de mijne pas manifesteerde toen ik 19 was, kan ik nu terugkijken naar situaties van toen ik 5 jaar oud was en datzelfde soort trauma herkennen, hoe subtiel het toen ook was.

'Toch, terwijl ik er middenin zat, was het gemakkelijk om terug te denken aan bepaalde opmerkingen die ze maakte en aan te nemen dat ze me in de val had gelokt om mijn lichaam te haten. Dit werd verder bemoeilijkt door het feit dat mijn moeder, terwijl ik nog steeds met mijn anorexia worstelde, voor het eerst onthulde dat zij ook een overlevende van een eetstoornis was. Ik had er zo een hekel aan - ze had precies hetzelfde meegemaakt en nog steeds was niet in staat om dezelfde soort pijn bij haar dochter te voorkomen? Het kostte me vele jaren om te beseffen hoe gebrekkig deze logica was.Als we kinderen zijn - vooral kinderen die opgroeien in relatief beschutte huizen - is het gemakkelijk om onze ouders dit 'heldencomplex' te geven, om het idee te onderschrijven dat ze beter zouden moeten weten. Ik moest opgroeien om te begrijpen dat mijn moeder een mens is die er gaandeweg achter kwam en gewoon haar best deed voor haar kinderen. Nu we op dit zeer menselijke niveau verbinding kunnen maken, is onze relatie nog nooit zo sterk geweest, en ik kan haar echt nergens de schuld van geven.

'Dit wil allemaal zeggen dat ik gewoon niet kan voorspellen hoe dit zou gaan als ik kinderen heb. Ik denk dat het belangrijk is om gewoon praten überhaupt - ik weet niet zeker of we dat in mijn huis genoeg hebben gedaan. Ik wil echt de nadruk leggen op eerlijkheid en ruimte laten voor slechte gevoelens. Het is totaal onredelijk om te suggereren dat we halsoverkop verliefd worden op ons lichaam de hele tijd - daarom weet ik niet zeker of ik me volledig abonneer op de beweging van lichaam-positiviteit, die om deze reden vaak als uitsluiting kan worden ervaren. We zijn menselijke wezens en te suggereren dat we ons constant positief over onszelf voelen, is gewoon niet herkenbaar of authentiek.In plaats daarvan ben ik helemaal voor lichaamsneutraliteit, wat gaat over het herkennen van het vat dat jij (en anderen) hebt, het waarderen voor wat het doet, en jezelf toestaan ​​om die dagen te hebben waar je wilt, Ugh, ik voel me opgeblazen vandaag- en dat is oké. '

We zijn menselijke wezens en te suggereren dat we ons constant positief over onszelf voelen, is gewoon niet herkenbaar of authentiek.

Ster

'Hoewel mijn moeder niet het meest zelfverzekerd is als het gaat om haar eigen lichaamsbeeld, was ze er altijd zo goed in dat ik me op mijn gemak voelde bij en trots was op mijn eigen lichaam. Ze vertelde hoe ze alles zou geven om een ​​'basketbal-kont' als de mijne te hebben, en elke keer als ik over vet klaagde, zei ze dat het beter is om 'sappig' te zijn dan om dun te zijn. Ze herhaalde altijd het idee om je [lichaam] te omhelzen, jezelf toe te staan ​​de cake te etenen beseffen dat anderen het te druk hebben met zich zorgen te maken over hun 'ding' om die van jou zelfs maar op te merken

Rachel

'Mijn moeder zegt dat ik door een fout mooi ben - je weet hoe het met moeders is met buitensporige, overdreven complimenten. Dus ik was volledig verrast toen mijn moeder in de zomer na mijn tweede studiejaar voor het eerst mijn gewicht noemde. We waren in de keuken en ze zei dat het leek alsof ik een beetje groter was geworden. Het was mijn eerste volledige jaar met anticonceptie bovenop het leven in een appartement (wat betekent dat ik 21-jarige vrienden uit de hogere klas had en geen RA's keken); het was een recept voor een bierdarm. Maar het feit dat mijn moeder het had opgemerkt, was gekrenkt.Omdat dat betekende dat het niet allemaal in mijn hoofd zat; het betekende dat ik echt was aangekomen. Door het echter voor te doen als een Ben je op dit moment tevreden met je lichaam, en zo niet, laten we dat dan oplossen scenario, ik voelde me eerder aangemoedigd dan gedwongen om dit te doen

'Ik besloot om van mijn anticonceptie een tijdje, en mijn moeder vulde de koelkast met gezond voedsel, en dat was de laatste keer dat we het ooit over mijn gewicht hadden. Alles gezegd en gedaan, het was een positieve ervaring. Wat ik het meest waardeer, is dat ze niet kritisch was, maar eerder bezorgd en ondersteunend; ik wou dat ze het eerder had gezegd. We waren een gezin dat onszelf altijd tot een paar seconden hielp - we waren gezegend met een snelle stofwisseling. Maar daardoor was ik niet toegerust om gezonde keuzes te maken toen ik eenmaal alleen was.Mijn moeder en vader waren en zijn geweldige ouders, en ik heb ze zo erg te danken. Maar ik zal [mijn kinderen] aanmoedigen om van gezondheid een prioriteit te maken. '

edelsteen

Pas nadat ik een behandeling voor mijn eetstoornis had gezocht, besefte ik dat het ook voor mijn moeder een moeilijk 'levensding' was ​Ik denk dat dit aantoont hoe kleine tieners in de levens en ervaringen van hun ouders kijken. Ik hoorde mijn moeder erover praten met een vriendin aan de telefoon, radeloos over wat ik moest doen en hoe ik het onderwerp met mij moest bespreken. Wauw , Ik dacht, dit is iets waar ze ook mee te maken heeft

'Als ik terugdenk aan de manier waarop ik ben opgegroeid, was gewicht nooit een probleem dat we al vroeg bespraken. Dat gezegd hebbende, mijn moeder had geen wimper toen ik in de zevende klas mezelf op mijn allereerste dieet zette. We hebben vergelijkbare lichamen, meestal dun, maar we fluctueren zeker. Ze jojo heeft mijn hele leven een dieet gevolgd. Misschien creëerde dat een gids voor mij om hetzelfde te doen, maar ik weet het niet zeker. Ze is zo'n geweldige moeder - cool, ondersteunend en fel feministisch op een manier waarvan ik nu pas begrijp dat ze de vrouw veranderde waarin ik opgroeide. Maar opmerkingen van je moeder sneden op een manier die niemand anders kanIk herinner me (terecht) dat ze suggereerde dat mijn shirt te klein was. Natuurlijk wilde ze dat ik kleding droeg die paste, maar wat ze niet kon weten, was dat ik me onzeker voelde over het feit dat ik aankwam en uit mijn kleren groeide. Ik huilde de middag dat ze dat zei.

Maar opmerkingen van je moeder sneden op een manier die niemand anders kan.

'Jaren later, na de gewichtstoename na de behandeling en veel daaropvolgende strijd, deed ik mijn best om een ​​gezonde levensstijl te behouden. Ik was de hele zomer thuis en mijn familie reed na het eten om een ​​ijsje te halen. Ik had besloten dat ik er geen wilde, maar ging mee voor de rit. Mijn grootmoeder belde terwijl we onderweg waren, en ik zal nooit vergeten wat mijn moeder zei: 'We gaan een ijsje halen. Gemma heeft er geen. ' ik was vernederd ​Het was alsof ze achter mijn rug over mijn gewichtstoename spraken en mijn moeder ook verzekeren haar, ik deed er iets aan. Het was nonchalant en wreed, maar net zo onschuldig dat ik niets zei en ze zich nauwelijks realiseerde dat het gebeurde

'Als het erop aankomt, heb ik geen idee wat het antwoord is - elke situatie is anders. Ik neem mijn moeder niet de schuld van mijn eetstoornis; het is absoluut niet haar schuld. Was ik gevoelig? Ja. Had ze het beter kunnen doen? Misschien, maar wie weet? Ik was een angstige tiener met diepgewortelde lichaamsproblemen, en ik denk niet dat iets wat ze zei of deed dat misschien heeft veranderd ​Ik denk dat het uiteindelijk het belangrijkst is om te beseffen er zullen altijd fouten worden gemaakt, en eerlijke communicatie onderhouden is het enige wat we kunnen doen

Ed. opmerking: namen zijn gewijzigd.

Ik heb de onzekerheden van mijn lichaam op mijn arm getatoeëerd - hier is waarom