Ik heb een maand als een Italiaans meisje geleefd: hier is hoe mijn welzijnsroutine veranderde
In de zomer van 2007 bracht ik mijn avonden door met het verslinden van het boek dat elke andere roodbloedige Amerikaanse vrouw ook las: Eet bid heb lief Na de opwindende avonturen van Elizabeth Gilbert na de scheiding in Italië plantte een klein zaadje in mijn tienerbrein dat ik op een dag ook in Milaan of Rome of ergens zou gaan wonen, alle pasta zou eten die mijn buik aankon en dan, ik weet het niet, misschien verliefd zou worden op een schattige Italiaanse jongen à la Paolo in De film Lizzie McGuire. Ik was 15 in 2007 toen ik die dromen had: ik volgde Italiaanse lessen op school, werd absoluut verliefd op de taal en fantaseerde over de dag dat ik als een nomade zou leven en zou ontsnappen naar het land van geweldige wijn, kaas , kunst en verlangen.
In de 10 jaar die volgden, bracht mijn leven me echter in een richting die het niet echt kon accommoderen om alles te laten vallen en naar Italië te verhuizen. Ik begon een serieuze romantische relatie toen ik 18 was, waardoor ik naar Los Angeles verhuisde. Ik heb een fulltime baan en twee katten. Ik ging veganistisch (niet erg pizza-vriendelijk). En lange tijd leek alles gewoon geregeld. Stijf. Veilig. Die stagnerende houding werkte ook door in elke hoek van mijn levensstijl , van mijn trainingsroutine ( Pilates twee tot drie keer per week) tot mijn dieet (strikt plantaardig) tot mijn algemene emotionele toestand (inhoud, maar afgesloten).
Maar toen, in augustus vorig jaar, stond alles op zijn kop. Het begon allemaal toen ik de kans van mijn leven kreeg om zes maanden vrij te nemen van mijn baan bij ons om een boek te schrijven. Toen, een paar maanden daarna, gingen mijn vriend van meer dan zeven jaar en ik uit elkaar. Deze twee opeenvolgende levensgebeurtenissen stonden naast een wolkenkrabber hoog met een peilloos laag, maar ze hadden iets belangrijks gemeen: ze betekenden dat mijn leven nu totaal onbezwaard was. Zonder een kantoorbaan of een relatie die me aan L.A. bindt, kon ik nu overal ter wereld gaan waar ik wilde.En de 15-jarige in mij wist precies waar: Italia.
Dus boekte ik een ticket naar Milaan en een Airbnb in San Marino (een kleine, prachtige microstaat in het noorden van centraal Italië met glooiende groene heuvels en een charmant middeleeuws stadscentrum) waar ik de hele maand januari zou verblijven. Ik wist toen, en ik waardeer het nu nog steeds zeer, dat bijna niemand de kans krijgt om zijn gewone leven te laten vallen en op zo'n epische reis te gaan. Dus besloot ik er het beste van te maken - mijn repetitieve levensstijl, ordelijke routines en stijve karakter achter me te laten en mezelf open te stellen voor avontuur.
En weet je wat? Wonder boven wonder deed ik dat. En tegen de tijd dat ik terugkwam uit San Marino, had ik een schat aan perspectief gekregen van hoe ik voor mijn lichaam en geest zorgde. Wat betreft eten, fitness en mentale gezondheid zijn bezorgd, Italië wreef me enorm aan. Hier deel ik vijf van de onschatbare Italiaanse wellnesslessen die ik mee naar huis heb genomen in de Verenigde Staten.
1. Het niet altijd hebben van mobiele telefonie is echt goed voor de ziel
Je realiseert je nooit hoeveel je op je telefoon leunt als een sociale steunpilaar totdat je naar een plek gaat zonder mobiele service. (Ik heb eens een cognitief neurowetenschapper laten vertellen dat 74% van de Amerikaanse volwassenen in de leeftijd van 18 tot 24 jaar 's ochtends meteen naar hun telefoon grijpt als ze hun ogen openen - huilt.)
Maar ik hield mijn telefoon de hele maand in de vliegtuigmodus in Italië om internationale kosten te vermijden, wat betekende dat overal waar ik geen wifi had (tijdens mijn lange wandelingen naar de stad, treinritten van stad naar stad, in sommige restaurants), Ik moest iets anders vinden om te doen, zoals naar muziek luisteren, in mijn reisdagboek schrijven, lezen of gewoon dagdromen. Door mijn telefoon in de vliegtuigmodus te zetten, kon ik niet alleen contact maken met mijn eigen gedachten (ik loste veel emotionele onrust op tijdens die lange wandelingen), maar het stelde me ook open voor nieuwe mensen: iemand die niet gehurkt zit op zijn telefoon is zoveel gemakkelijker om mee te praten dan iemand die dat is.Ik heb die maand tientallen lieve Italianen ontmoet, vriendschappen gesloten waarvan ik hoop dat ze heel lang zullen duren, en dat is iets waarvan ik denk dat het niet zou zijn gebeurd als ik mijn telefoon op de normale manier had gebruikt.
2. Elke ochtend een beetje cafeïne en elke avond een beetje rode wijn kunnen heel goed zijn
De Amerikaanse houding ten opzichte van 'slechte' stoffen zoals koffie en alcohol zo angstig is, is het geen wonder dat cafeïne de grootste verslaving van ons land is en dat één op de dertien volwassenen hier aan alcoholisme lijdt. Voor mijn reis naar Italië had ik zoveel willekeurige, paranoïde regels over cafeïne en drank: alleen cafeïnevrije koffie, nooit zoetstof, alleen alcohol drinken op dagen met een 'r' erin, geen sterke drank op doordeweekse dagen, enz.
In Italië is een 'koffie' echter wat we een espresso zouden noemen - een klein shot van het zwarte spul, in tegenstelling tot de triple, venti, soja, no-foam lattes die je bij een Amerikaanse Starbucks krijgt, die echt te bieden heeft genoeg cafeïne om een gezin van zes te voeden. En wijn is iets dat u met zorg uitkiest en bij het eten drinkt - het is een onderdeel van de maaltijd. Een deel van de cultuur. Ik dronk elke ochtend een cappuccino en elke avond twee glazen rode wijn in Italië, en ik heb me nooit gekweld, te dronken of kater gevoeld.De matiging kwam van nature en het voelde zo gezond en bevrijdend om die tirannieke regels los te laten.
3. Een pauze nemen van je rigide dieet betekent niet dat je het voor altijd hebt opgegeven
Ik heb mijn dieet in Italië veranderd waarvan ik nooit had gedacht dat ik het zou maken: ik begon zuivel te eten. Na twee jaar van militant veganisme, waarin ik het kwaad van de Amerikaanse zuivelindustrie predikte, gaf Italië me de kans om opnieuw te evalueren waarom ik precies eet zoals ik eet. Bij wijze van experiment heb ik mezelf de hele maand lang alle kaas, boterzachte gebakjes en melkachtige cappuccino's toegestaan die mijn hartje begeerde (bijna elke dag liep ik langs de melkkoeien uit San Marino die deze producten leverden en begroette ik ze voor hun diensten) .
Mijn afspraak met zuivel voelde als een soort pauze van een relatie om er zeker van te zijn dat het echt goed is. Toen ik terugkwam uit Italië, is mijn romantische relatie misschien niet nieuw leven ingeblazen, maar mijn veganisme deed. En hoe controversieel mijn experiment ook mag klinken voor de veganistische gemeenschap, wat het me heeft geleerd, is dat je kunt afwijken van je dieet- en fitnessroutines zonder voor altijd volledig 'van de wagen te vallen', om zo te zeggen. Het is niet zo zwart of wit. Soms kan een kleine pauze uw welzijnsgewoonten zelfs nog versterken en u herinneren aan de onderliggende bedoeling.
4. Elke dag uw dankbaarheid schriftelijk vastleggen, zal die dankbaarheid alleen maar versterken
Een deel van mezelf openstellen voor nieuwe ervaringen betekende dat ze elke dag op schrift moesten worden gesteld, dus nam ik een reisdagboek mee naar San Marino. Tegen het einde van de maand had ik 75 pagina's met aantekeningen, krabbels, lijsten, verhalen en herinneringen aan mijn ervaringen daar gevuld. Elke keer dat ik met pen en papier ging zitten, zorgde ik ervoor dat ik expliciet schriftelijk uitdrukte hoe surrealistisch en mooi zelfs de kleinste details van mijn dag waren (een heerlijke zonsondergang, een perfecte croissant, een prettige interactie met een winkeleigenaar) en hoe gelukkig voelde ik dat ik ze heb mogen ervaren.Tegen de tijd dat ik klaar was met schrijven, voelde ik me nog meer vervuld van dankbaarheid, wat een heel goede sfeer is om de hele dag bij je te dragen.
5. Op het moment dat je jezelf openstelt voor geluk, zul je gelukkige mensen aantrekken
Cheesy, ja, maar hey, we hebben het tenslotte over Italië. Waar ik van hou en waar ik me zo tot aangetrokken voel bij Italiaanse mensen, is dat ze zo openhartig zijn - over het algemeen dragen Italianen hun passie, vreugde en verdriet op hun mouw. Daarentegen merk ik dat Amerikanen vaak gierig zijn met hun emoties, vooral vreugde, alsof het cooler is om afgemat of gepolijst te lijken dan te verliefd te lijken op het leven. Maar in Italië Ik maakte er een punt van om elke situatie vanuit een plaats van openheid te benaderen en mezelf toe te staan te voelen en geluk uitdrukken de tweede voelde ik het. Dat betekende dat als ik alleen in een café zat, mijn lichaamstaal lang en alert was, in plaats van afgesloten en gebogen over een boek of mijn telefoon.Toen ik een winkel binnenkwam, raakte ik in gesprek met de eigenaren. En als mensen me naar mezelf vroegen, gaf ik ze geen praatjes: ik vertelde ze mijn waargebeurde verhaal. Door deze kleine veranderingen heb ik zoveel diepe banden kunnen leggen met mensen die ik in San Marino heb ontmoet - zo diep zelfs dat ik plannen heb om in het voorjaar terug te keren. En ondertussen blijft er een stukje Italië in mij achter. Hopelijk voor het leven.
