Ik heb mijn Ivy League-opleiding uitgesteld voor herstel van eetstoornissen

Volgens de Nationale Alliantie voor psychische aandoeningen , krijgt ongeveer 20% van de volwassenen in de Verenigde Staten elk jaar een psychische aandoening. Dat is een aanzienlijk deel van onze bevolking - een op de vijf mensen - maar het stigma en de misverstanden rond geestelijke gezondheid blijven hoogtij vieren. Daarom hebben we ter ere van de Mental Health Awareness Month de oproep gedaan aan onze lezers om hun eigen ervaringen met psychische aandoeningen te delen: hun overwinningen, hun worstelingen en hoe het echt is om te onderhandelen over een samenleving die verkeerde veronderstellingen maakt over wie je bent. gebaseerd op een willekeurige definitie van het woord 'normaal'. Onze serie Mijn leven met belicht de rauwe, ongefilterde verhalen van vrouwen die te maken hebben met angst, bipolaire stoornis, postpartumdepressie en meer, allemaal in hun eigen woorden. Hieronder deelt Linna Li een intieme blik in haar tien jaar durende strijd met een eetstoornis - en hoe ze eindelijk het gevoel heeft dat ze aan de andere kant uit de kast komt.





vrouw zittend aan een bureau

Treasure & Travels / Stocksy

Onlangs introduceerde mijn vriend het woord verlangen in mijn lexicon. Saudade, afkomstig uit de Portugese taal, verwijst naar een diepe droefheid of nostalgie over wat eens was. Hoewel het woord veel betekenissen heeft, is saudade in wezen de aanwezigheid van afwezigheid die ons eraan herinnert dat wat eens was, nooit zal zijn. Maar ondanks het feit dat er geen direct Engels equivalent is en ik geen Portugese banden heb, vond ik bekendheid met het onvertaalbare en ongrijpbare woord.

Maar ben je nu beter? 'Dit is de typische reactie die ik zou krijgen nadat ik aan mijn klasgenoten had uitgelegd dat ik drie semesters ziekteverlof heb gehad. Wat altijd volgt is mijn standvastige en glimlachende “Ja! Natuurlijk.' Deze cosmetische uitwisselingen zijn frustrerend, niet vanwege de reacties van mijn collega's, maar eerder vanwege mijn niet-aflatende behoefte om iets af te wenden dat al elf jaar deel van mij uitmaakt.

In 2007 werd bij mij anorexia nervosa vastgesteld. Mijn ouders hadden gemerkt dat ik in een paar maanden tijd een aanzienlijk gewicht verloor en besloten mijn jaarlijkse fysieke inspanning te verhogen. Aan het einde van mijn afspraak vertelde mijn kinderarts kalm aan mijn moeder en ik dat ik anorexia had en gaf ons een strookje om bloed af te nemen.

Vanaf die dag was mijn leven allesbehalve kalm. Wat de daaropvolgende weken volgden, waren uren van huilen en maaltijden om obsessief de volgende weken te vermijden; grillige chaos. Voor mezelf was ik sterk, vechtend voor de macht en controle die groeiden met elk verloren pond. Voor mijn ouders werd ik een monster dat hun baby bedierf, schreeuwend, spuugend, huilend, schreeuwend en stervend. Met de hulp van mijn (toenmalige) aanstaande dokter, ging ik naar de klinische behandeling.

Je vergeet nooit je eerste keer op een psychiatrische afdeling, vooral niet als je 11 bent. Of het nu was om chemisch verdoofd te worden omdat ik schreeuwde en mijn ouders smeekte om me mee naar huis te nemen, gefixeerd op mijn hartmonitor die een hartslag van 30 BPM liet zien, of gerantsoeneerde 'smokkelwaar' kauwgom, ik heb een verzameling herinneringen verzameld over negen verschillende ziekenhuisopnames. Tussen 2007 en 2009 was ik bijna 12 maanden in behandeling.

Hoewel elke eetstoorniservaring is uniek voor het individu is het hebben van een eetstoornis universeel slopend. Toen ik overstapte naar een nieuwe middelbare school, met mensen die geen kennis hadden van mijn latente eetstoornis, voelde ik de behoefte om mijn symptomen te verzachten. Ik ging bij het roeiteam van mijn middelbare school en drie jaar lang was ik gezond en gelukkig. Mijn eetstoornis leek een opstandige fase, iets dat mijlenver weg was. Helaas, ondanks mijn streak, viel ik terug in mijn laatste jaar.

In 2014 ben ik als tweedejaars overgestapt naar mijn droomschool. Ik was opgetogen om me te herenigen met veel van mijn vrienden, nieuwe mensen te ontmoeten en professioneel te groeien. Op dat moment was ik meer dan een jaar in terugval en had ik geen hulp gezocht. Zo snel als O-week voorbij vloog, werden mijn symptomen erger. ik zou obsessief sociale functies vermijden rond eten, mezelf begraven in schoolwerk en dagen doorbrengen zonder te eten. Helaas wees mijn functionaliteit niet op een gebrek aan ernst van de ziekte.

Ik liep terug naar mijn studentenhuis toen een plotseling gevoel van angst over me heen kwam als een omhullende wolk. Alsof ik in mijn eigen hart kneep, verloor ik mijn adem en begon te hyperventileren. In de daaropvolgende minuten, die uren leken, lag ik op het rotsachtige pad van de helling, huilend tussen mijn korte ademhalingen door, denkend dat mijn lichaam eindelijk aan het afsluiten was na de jaren van misbruik. In werkelijkheid was mijn eetstoornis nog niet klaar om te bezwijken, en ik ervoer mijn eerste paniek aanval ​

In het verleden bracht mijn eetstoornis me troost, zelfvertrouwen, een doel en een bestaansreden. Maar de momenten na mijn aanval voordat ik het gezondheidscentrum van mijn universiteit binnenstormde, werden beantwoord met angst, diepe woede, twijfel, diep verdriet en angst.

Deze keer was ik er alleen voor. Mijn ouders hielden mijn calorie-inname niet in de gaten. Mijn leraren volgden me niet de badkamer in om er zeker van te zijn dat ik mijn lunch niet weggooide. Mijn doktoren wogen me niet twee keer per week. Ik was niet langer een minderjarige die tegen mijn wil in een behandelcentrum op behandelcentrum werd opgenomen. Mijn beslissing om te vertrekken en een behandeling te zoeken, was op eigen verantwoordelijkheid genomen.

Ik geloof dat de eerste stap naar een herstelproces iemands eigen wil is om te herstellen. Voor mij duurde dit bijna 10 jaar en moest ik mijn leven pauzeren en een Ivy League-instelling verlaten. Op dit moment voelde het afscheid nemen van de universiteit net zo ernstig als mijn eetstoornis. Ik moest mijn academische, professionele en sociale vooruitgang uitstellen in een periode waarin al mijn vrienden de beste tijden van hun leven hadden. Terwijl ze lid werden van studentenverenigingen en broederschappen, stages kregen en herinneringen creëerden, zat ik thuis gedachteloos en deprimerend op de dagen dat ik geen therapie had.In de meest millennialistische zin had ik FOMO. Achteraf gezien vocht ik voor mijn leven en niet tegen een kater; Ik had een hekel aan mezelf omdat ik 'zwak' was en niet in staat was om als functionerende anorexia te leven.

Deze wrok bleef tijdens mijn verlof bestaan, aangezien de universiteit mijn overnameverzoeken meerdere keren afwees en me vertelde dat ik niet de vooruitgang had die ik nodig had om terug te keren. Wat een verlof van een semester had moeten zijn, veranderde in anderhalf jaar. Mijn talrijke oproepen bleven achter met vage reacties en meer frustratie.

Helaas ben ik een van de vele studenten die het bijna onmogelijk vinden om na een medisch verlof naar school terug te keren. Universiteiten mogen hun studenten die gestraft worden omdat ze zelfzorg zoeken, niet bang maken. Alleen al in de afgelopen vijf jaar tientallen studenten in het hele land meldde het gebrek aan hulp bij het zoeken naar hulp. In plaats daarvan worden ze eruit gegooid, gedwongen te vertrekken of kunnen ze niet terugkeren omdat ze als verplichtingen worden gezien. Wat bereiken scholen door terugname te weigeren aan leerlingen die geen bedreiging vormen voor zichzelf of anderen? [Noot van de redacteur: het verhaal van Linna resoneert heel diep met mij, aangezien ik ook werd bedreigd om van mijn universiteit te worden gestuurd toen ik leed aan een eetstoornis , Ondanks mijn hoge GPA. Ik ben uiteindelijk overgeplaatst omdat ik zo geschokt en kapot was van het gebrek aan ondersteuning.]

Hoewel ik een van de weinige gelukkigen was die uiteindelijk werden heropgenomen, was mijn terugkeer niet gemakkelijk. Mijn vrienden met wie ik naar de universiteit ging, waren nu opkomende senioren. Bij mijn terugkeer had ik ook geen begeleiding van de medische staf van de universiteit. En nu nam ik meer dan 15 studiepunten over na een jaar vrij te hebben genomen. Toen ik voelde overweldigd en getriggerd , Was ik bang om met de administratie te praten uit angst of tegen mijn vrienden die een druk leven hadden om in evenwicht te blijven. De school deed geen pogingen om de therapie voort te zetten of om te zien hoe ik me aanpaste.

Over een paar weken studeer ik af aan de top van mijn klas. Nu ik nadenk over de afgelopen jaren, besef ik dat mijn spijt voor het opnemen van verlof is verdwenen. Wat mijn vrije tijd me gaf, was persoonlijke veerkracht ​Het gaf me de kans om weer in contact te komen met buitengewoon getalenteerde en vriendelijke mensen die ik nu mijn vrienden voor het leven noem. Ik ben deze mensen zeer dankbaar, omdat ze me geluk, herinneringen en een reden hebben gegeven blijven in herstel dat mijn eigen wil niet kon.